Dag 17: grenzen

Vandaag stond er 81 km op de planning. Opnieuw heel warm en veel klimmen (en dalen) maar ik had het gevoel dat het minder was dan gisteren. Of leek dat alleen zo omdat ik erop was ingesteld?

Toen ik de zee terug naderde voelde ik de verfrissende wind. Joepie!

De fietsroute naar Fehmarn viel wel tegen. Plots was niets meer aangeduid (enkel de autoweg). Een poortje naar een smal fietspad met een bord "betreten auf eigene gefahr" deed me het ergste vermoeden. Even vragen aan een voorbijganger, en ja hoor, t was daardoor. Het fietspad was tweerichtings en werd veel gebruikt. Langs de ene kant open water, de andere kant voorbijrazende autos. Nee, ik vond het niet grappig. En ja, ik was een beetje bang. Maar goed, er was geen alternatief, dus moest ik wel. En oke, er was nog een reiling tussen...

Fehmarn zat vol contradicties naar mijn gevoel. De rust, de wegen met nauwelijks verkeer waar je goed kan fietsen. En langs de andere kant alleen maar volle, dure toeristische restaurants en ketens met schreeuwerige borden waar ze goedkope alcohol en zoetigheid aanprijzen. Ik zag een pot nutella van 5 liter (echt!!), maar aangezien die nét iets te groot is voor op de fiets stelde ik me maar tevreden met een broodje en een pakje kaas.

Nadat ik de sleutel van het appartementje voor vanacht was gaan ophalen, wilde ik zo vlug mogelijk uit het toeristisch centrum. In het appartementje zag ik de brievenbus die duidelijk al weken niet meer geleegd was. Ik zag 2 kaartjes blinken, "hey jana!" riepen ze naar mij, maar kon de brievenbus natuurlijk niet openen. Ze lagen net iets te ver, ik ging op zoek naar iets lang om ze eruit te koteren. Het vroeg wat tijd, maar het lukte! Nog eens een dikke merci aan iedereen die een kaartje stuurde! Het is echt leuk om ze uitgeput van het fietsen te lezen!

Ik zit op 1,5 km van de ferry, ik kan niet wachten op Denemarken! Watch out, ik kom eraan!