Entonskirechtsenaantwaterlinks

Wie geen behoefte heeft aan een potje amateur-emo-levensfilosofische proza: lees vooral niet verder :-) .

Toen een toevallige ontmoeting vroeg "but i need to ask you, why oh why are you biking and travelling alone for five weeks?" liet ik het oppervlakkige even voor wat het was. De oprechte interesse in het verhaal en niet in de route, in het type fiets en in de praktische kant leed tot een mooi gesprek.

Het leven zit vol keuzes, aldanniet bewuste. Het ene kruispunt volgt het vorige op. Soms is er een T-splitsing, een rond punt of een doodlopende straat. Soms is het volgende punt aangeduid, soms tast je in het duister. En de vraag is maar: kan je wel verloren lopen? Want weet je immers wat je eindbestemming is? En is een foute keuze niet enkel iets dat moest, om ooit ergens anders te belanden?

En is mijn devies "alsanrechtendeure" in dit verhaal wel het juiste? Soms weet je gewoon dat rechtdoor nu net niet is waar je heen wil. Of weet je het niet, maar "gaapt het lijk een gat" en moet je het alleen willen zien. Maar of je dan links of rechts moet gaan? Of gewoon terugkeren? Ik moest gewoon even gas terugnemen, om het overzicht terug te vinden. Onderweg kon ik de woorden vinden voor wat benoemd moest worden, kon ik in het midden laten wat daar een plaats heeft.

Heb ik het antwoord ondertussen gevonden? Nee, natuurlijk niet. Het zou dan ook een dikke vette spoiler zijn mocht ik alles voor de komende 100 jaar al weten. Maar het geeft me wel een idee: Waar ik energie in wil steken, wat ik wil uitbouwen en wat net niet. Waarvan ik geniet en tijd voor wil nemen. En welke prijs me dat waard is. En wat dan maar gewoon moet omdat het moet anders haal je de rest niet. En nee, ik weet niet welke kansen mijn pad nog zullen kruisen. Dat maakt het net spannend.

Afslaan, ogen open en verstand op nul. Dat is mijn plan. Ik heb het gevoel nog nooit zoveel "plan" te hebben gehad als nu. Ook al weet ik er geen bal van. En die wetten en praktische bezwaren over daden en dromen, dat lossen we dan wel op. Of niet. En keer ik nog es om. Of sla ik af.

En dit wil ik zo graag delen, en dan is een lichte stad van de wereld mij plots te groot en kan ik het even allemaal niet vatten. En dan wil ik zingen: "ik wil leven ik wil vrij zijn, ik wil op mn eigen benen staan. Ja mn leven moet van mij zijn, ik wil kiezen waar ik heen wil gaan. En ik spring, spring, spring. De wereld in."