Gotenborg

Oslo-Gotenborg deed ik met de trein. Althans, dat was het plan. Net voorbij de grens stopte de trein. Er werd afgeroepen dat er een elektriciteitsprobleem was en we per bus zouden worden verder gebracht. 1 bus rechtstreeks naar gotenborg, de andere deed alle stops.

De rechtstreekse bus kwam eerst aan en zat te vol. Ik besloot dan maar de stopbus te nemen. De rechtstreekse bus wilde niet vertrekken, er moesten eerst nog 4 mensen af. En blijkbaar zag niemand dat zitten. Uiteindelijk gaf een groepje zich gewonnen en konden beide bussen vertrekken. Met ruim 6 uur vertraging kwam ik toch aan op mijn bestemming. Maar hey, ik kreeg er een gratis dutje en wat sightseeing door zweden voor in de plaats.

In mijn hostel ontmoette ik wat mensen die vastzaten want er was blijkbaar een staking van het treinpersoneel. Tja :-)

In gotenborg kreeg ik voor het eerst scandinavische regen. Tijd voor een bezoekje aan Liseberg, een pretpark midden in de stad. Een stad waar ik uren in kan dwalen, langs de rotsen lopen, ... Het academiejaar hier is afgelopen, een cammion vol dansende studenten rijdt door de stad, het barst van de internationale studenten uit Malmo die voor hun terugkeer nog wat steden meepikken.

Deze stad leeft.

Straks neem ik de boot, terug naar homesweethome. Wat vooral uit praktische overwegingen begon (goedkoopste manier om mijn fiets terug mee te krijgen) geeft me nu een raar gevoel in mijn buik. Het komt plots dichtbij, 38 uur op een boot. Ben benieuwd!

Summer in the city

Uitchecken om 5u30 kan best grappig zijn. Eén van de mensen die ik in de hostel ontmoet heb zit een beetje in de war op het terras van het hostel, zijn vrienden kwijtgeraakt en ik herkende het gevoel om dan een gekend gezicht te zien :-) .  Aan de balie van het hostel zagen ze het vanuit de verte gebeuren en kreeg ik zo vroeg in de morgen een knipoog toen ik hem voor hem een flesje water ging kopen.

Ik ben me ervan bewust dat mijn beeld van oslo niet helemaal klopt, het begin van de korte zomer doet wat met de mensen hier. Overal liggen mensen in de zon met zo weinig mogelijk kleren aan, de nacht die nooit komt. De zomer is hier zo intens, dat voelde ik gewoon.

En ja, het is waar, alles is hier duur en lowbudget is hier niet echt te vinden. Maar goed, als je wat zoekt kan je hier wel slapen, eten en uitgaan zonder geruïneerd te zijn.

Maar tenslotte gaat er niets boven de natuur, de stad en de zon hier en die zijn gratisenvoordeniets. En zo verlaat ik Noorwegen. Met leuke herinneringen aan een zachte stad.

Mijn heimwee-buster-vijfstappen-plan

1. Bel en sms met het thuisfront
2. Herlees de lieve kaartjes
3. Haal 4 weken nieuws in via www.deredactie.be
4. Luister naar studio brussel
5. Ga in de zon liggen en droom weg

Entonskirechtsenaantwaterlinks

Wie geen behoefte heeft aan een potje amateur-emo-levensfilosofische proza: lees vooral niet verder :-) .

Toen een toevallige ontmoeting vroeg "but i need to ask you, why oh why are you biking and travelling alone for five weeks?" liet ik het oppervlakkige even voor wat het was. De oprechte interesse in het verhaal en niet in de route, in het type fiets en in de praktische kant leed tot een mooi gesprek.

Het leven zit vol keuzes, aldanniet bewuste. Het ene kruispunt volgt het vorige op. Soms is er een T-splitsing, een rond punt of een doodlopende straat. Soms is het volgende punt aangeduid, soms tast je in het duister. En de vraag is maar: kan je wel verloren lopen? Want weet je immers wat je eindbestemming is? En is een foute keuze niet enkel iets dat moest, om ooit ergens anders te belanden?

En is mijn devies "alsanrechtendeure" in dit verhaal wel het juiste? Soms weet je gewoon dat rechtdoor nu net niet is waar je heen wil. Of weet je het niet, maar "gaapt het lijk een gat" en moet je het alleen willen zien. Maar of je dan links of rechts moet gaan? Of gewoon terugkeren? Ik moest gewoon even gas terugnemen, om het overzicht terug te vinden. Onderweg kon ik de woorden vinden voor wat benoemd moest worden, kon ik in het midden laten wat daar een plaats heeft.

Heb ik het antwoord ondertussen gevonden? Nee, natuurlijk niet. Het zou dan ook een dikke vette spoiler zijn mocht ik alles voor de komende 100 jaar al weten. Maar het geeft me wel een idee: Waar ik energie in wil steken, wat ik wil uitbouwen en wat net niet. Waarvan ik geniet en tijd voor wil nemen. En welke prijs me dat waard is. En wat dan maar gewoon moet omdat het moet anders haal je de rest niet. En nee, ik weet niet welke kansen mijn pad nog zullen kruisen. Dat maakt het net spannend.

Afslaan, ogen open en verstand op nul. Dat is mijn plan. Ik heb het gevoel nog nooit zoveel "plan" te hebben gehad als nu. Ook al weet ik er geen bal van. En die wetten en praktische bezwaren over daden en dromen, dat lossen we dan wel op. Of niet. En keer ik nog es om. Of sla ik af.

En dit wil ik zo graag delen, en dan is een lichte stad van de wereld mij plots te groot en kan ik het even allemaal niet vatten. En dan wil ik zingen: "ik wil leven ik wil vrij zijn, ik wil op mn eigen benen staan. Ja mn leven moet van mij zijn, ik wil kiezen waar ik heen wil gaan. En ik spring, spring, spring. De wereld in."

Zonnestad

Voorlaatste halte: Oslo!

Met de zon voelt deze stad enorm zuiders aan. Dwalen in de vilawijk richting beeldentuin, kuieren langs de haven, in slaap vallen naast het water, onbestaande nachten, ...

De lange winter moet wel een andere dimensie geven. Misschien moet ik dezelfde reis eens opnieuw maken, maar dan in een ander seizoen (en zonder fiets :-) ) .

Ook hier kreeg ik terug gezelschap on the road en ik liet me op sleeptouw nemen op een Noors vertelfestival.

Al over de zee, ole

Nadat ik het vakantieliefje van manneke pis was gaan bezichtigen (overrated!) ging ik richting het cruiseschipgedeelte van de haven. Van veraf zie je de boten al staan, dus moeilijk te vinden was het niet.

Net als de vorige ferrys is het fietsersdevies hier: tirez votre plan! Tussende auto's door manouvreren, om dan ergens een hoekje aangewezen te krijgen zonder verdere instructies of materiaal om de fiets vast te binden. Met mijn slot en snelbinder deed ik dan maar een poging tot.

Ik zocht een plekje op het dek, met een picknick en een carlsbergje in de zon. Blik op het steeds kleiner wordende land, de weerkaatsende zon, de eilandjes, ... een intens gevoel, waar woorden tekort schieten.

Toen de wind te sterk en te koud werd, ging ik in de boot eens kijken. Een nicole-en-hugo achtige act, man aan een piano met zatte vrouwen errond, ... twas toch ni echt zo mijn ding :-) .

Welcome to the jungle

Kopenhagen, de stad waar je van ver moet komen om de zonsopgang te zien. Waar in lange rokken gehulde mannen de zon uit de zee trekken en de nieuwe dag met witte rook begroeten.

Na een paar dagen samen de stad ontdekken ga ik er weer alleen tegenaan, (meer dan) goed gezelschap was een verademing, ik ben er terug helemaal klaar voor!

Kopenhagen!

De130kmvanvandaagdedenwemetdetrein. Dankondenwemeermannenzien. Enpickinickenenal. Yolo.

Dag 19: the king in nykobing!

Ondertussen weegt het fietsen wel wat door. Beetje bij beetje begin ik het plan om morgen de laatste 130 km richting kopenhagen aan de kant te schuiven. Een stukje de trein of zelfs helemaal de trein beginnen serieuze opties te worden...

De wind hier is hevig. Op de fiets richting de stad voel ik opnieuw mijn knie tegenstribbelen. Aiai, dat voorspelt niet veel goeds.

Na veel slaap inhalen is het tijd voor wat quality time! De fishticks lieten we links liggen, ik heb het meer voor roggebrood.

Dag 18: zon

Toen ik aankwam aan de ferry van Puttgarden naar Rodby was het compleet onduidelijk hoe ik moest inchecken. Na wat over en weergefiets bleek ik de pijlen voor de car-check-in te moeten volgen. In de ferry werd duidelijk waarom voor fietsers niets was aangeduid: op de hele boot waren we slechts met 3 fietsers (tenzij er nog ergens een fietsstalplaats is op de boot natuurlijk).

De boot was vooral heel druk, ik zocht dan maar een plekje op het dek om wat uit te waaien. En natuurlijk vond ik mijn fiets niet meer terug. Dat er ook andere mensen waren die verward hun auto terug zochten stelde me wel gerust, het lag niet aan mij (of toch niet helemaal).

Vandaag stond verder slechts 50 km op de planning (oorspronkelijk waren het er 70 maar ik moest de sleutel van het appartementje niet terugbrengen.) Onder de brandende zon, met een verkoelende maar lastige zij/tegenwind en met al bijna drie fietsweken achter de rug was elke kilometer lastig. Maar het vooruitzicht naar een beetje thuiskomen bleef me vooruit duwen. Hophop, naar Nyboking!

Dag 17: grenzen

Vandaag stond er 81 km op de planning. Opnieuw heel warm en veel klimmen (en dalen) maar ik had het gevoel dat het minder was dan gisteren. Of leek dat alleen zo omdat ik erop was ingesteld?

Toen ik de zee terug naderde voelde ik de verfrissende wind. Joepie!

De fietsroute naar Fehmarn viel wel tegen. Plots was niets meer aangeduid (enkel de autoweg). Een poortje naar een smal fietspad met een bord "betreten auf eigene gefahr" deed me het ergste vermoeden. Even vragen aan een voorbijganger, en ja hoor, t was daardoor. Het fietspad was tweerichtings en werd veel gebruikt. Langs de ene kant open water, de andere kant voorbijrazende autos. Nee, ik vond het niet grappig. En ja, ik was een beetje bang. Maar goed, er was geen alternatief, dus moest ik wel. En oke, er was nog een reiling tussen...

Fehmarn zat vol contradicties naar mijn gevoel. De rust, de wegen met nauwelijks verkeer waar je goed kan fietsen. En langs de andere kant alleen maar volle, dure toeristische restaurants en ketens met schreeuwerige borden waar ze goedkope alcohol en zoetigheid aanprijzen. Ik zag een pot nutella van 5 liter (echt!!), maar aangezien die nét iets te groot is voor op de fiets stelde ik me maar tevreden met een broodje en een pakje kaas.

Nadat ik de sleutel van het appartementje voor vanacht was gaan ophalen, wilde ik zo vlug mogelijk uit het toeristisch centrum. In het appartementje zag ik de brievenbus die duidelijk al weken niet meer geleegd was. Ik zag 2 kaartjes blinken, "hey jana!" riepen ze naar mij, maar kon de brievenbus natuurlijk niet openen. Ze lagen net iets te ver, ik ging op zoek naar iets lang om ze eruit te koteren. Het vroeg wat tijd, maar het lukte! Nog eens een dikke merci aan iedereen die een kaartje stuurde! Het is echt leuk om ze uitgeput van het fietsen te lezen!

Ik zit op 1,5 km van de ferry, ik kan niet wachten op Denemarken! Watch out, ik kom eraan!

Dag 16: up&down

Deze morgen stond ik op met het gevoel, neeeee ik wil nog slaaaapen! Zo goed als de ganse nacht werd ik wakkergehouden door 2 snurkers op de kamer. De ene al erger dan de andere, je hebt snurkers en snurkers. Wel, die ene was een snurker. Toen ik me toch richting het keukentje sleurde lag een van de andere gasten op 3 stoelen te slapen. Toen zijn bed aan iemand anders werd gegeven dacht k dat hij dan wel uitgecheckt zou zijn. Blijkbaar niet dus, oeps, foutje van t hostel.

Met nog zand in mijn ogen vatte ik de 85 km aan.

Te midden van de velden was ik mijn oriëntatie volledig kwijt. En weet je welk antwoord ik kreeg toen ik de weg vroeg? Well, you turn the first one left, then you follow the street, go straight on. Then the street turns left. But you don't, you go, ... (3x raden :-) ) .

Vandaag waren er 2 verrassingen die het bijzonder lastig mazkten: het was ongelooflijk warm, geen zuchtje wind, en de ene na de andere klim volgde. Verschillende keren dacht ik: nu kán ik echt niet meer. Zelfs voor een foto te nemen vandaag had ik geen energie ...

Ik was in Plön, een stadje te midden van verschillende grote meren. Om iets eetbaars te vinden moest ik terug naar t stadje, 4 km van mijn slaapplaats. Vandaag leek mij dat echt niet meer haalbaar ... dan maar direct bed in en slaap inhalen.

Dag 15: Hamburgers en Durum

Vandaag niet fietsen maar Hamburg ontdekken. Na een free tour van sandeman new europe (als je in een stad bent waar er eentje is, altijd een aanrader) ging ik in de stad op zoek naar konijnen, Belgen, Chinezen, zandkorrels, welgevormde wolken en zoveel meer. Maar of ik vond wat ik zocht?

Toen ik s avonds iets wilde eten probeerde ik af te lezen wat ik wilde. Een soort van durum, maar wat erna kwam wist ik met moeite uit te spreken. Toen de man zei "wat?" en ik nog eens probeerde had ik pas door dat hij het gewoon een beetje grappig vond.

Morgen begin ik aan de laatste driedagen-etappe, juij!!

Dag 14: weg-en-plan

Met 85 km bereikte ik vandaag de kaap van 1.000 km. Ik vind het zelf ook wat surrealistisch klinken.

Althans, dat is wat de geplande route mij zegt. Natuurlijk raakte ik soms de weg kwijt. Maar ik keerde zelden op mijn stappen (of beter trappen) terug. Meestal zocht ik gewoon het volgende dorp. Of soms had ik geen zin in de uitgestippelde weg. Omdat er verderop een dorpje was, of omdat de drukke baan mij te luid was en ik dan maar een bospadje nam. Altijd kwam ik uiteindelijk terug op de route of op mijn slaapplaats uit. Soms met wat hulp van de gps, soms gewoon mijn intuïtie volgend. De levenslesmetafoorzoeker in mij vindt hier direct heel wat inspiratie :-) .

Een weekje geleden schoot het idee door mijn hoofd dat ik mij misschien ooit zou gaan vervelen op de fiets, dat ik ooit uitgedacht zou zijn. Wel, think again! Mijn fantasie en struggleforlife vormen blijkbaar een bodemloze visvijver voor gedachtenkronkels.

Dan denk ik aan chocolademelk. Met slagroom. En taart. Met slagroom. En met chocolade. Dan zit ik met een brede glimlach op de fiets

Natuurlijk passeren ook minder banale gedachten, niet dat chocolade banaal is natuurlijk. En als ik de ene knoop ontwar, zie ik er meteen vijf nieuwe, om dan terug uit de komen op de eerste. Een doolhof zonder uitgang.

En oh ja, in de categorie "je hersenen willen je iets zeggen" : als je leest "hamburger speisplatz" ipv "hamburger sparkasse", is het dringend tijd om iets te eten.

Dag 13: de zon zakken uit de zee

Er stond 116 km op de planning vandaag. Omdat eergisteren zo moeizaam ging, checkte ik vandaag op tijd uit in het havenhostel in Bremerhaven. Leuk hostel, een toffe mix van jongeren en havenarbeiders. Ze stonden al te wachten op hun busje richting werk terwijl ik, nog mooi voor 7 uur mijn fiets op sprong. Ik fietste alsof het niets was, wat een verschil! De zadelpijn, stijve benen en lastige knie voelde ik de hele dag niet. En daar was de zon, vanaf 10uur al topjesweer. Yes, alles ging terug vanzelf vandaag.

Ergens onderweg ben ik een grens gepasseerd. Die van fatsoen, of die van ongelimiteerd plezier? Das maar hoe je 't bekijkt. Meezingend en drummend op mijn stuur fietste ik cuxhaven binnen, en kreeg hier wel wat reactie op, de meesten vonden het gewoon grappig, hier en daar een auto die toetert (of wilden ze mij iets anders duidelijk maken?). Het toeristentreintje stak fietsers voorbij, en ik fietste het treintje voorbij (met wat verbaasde blikken tot gevolg).

Haven, zee, dijk, zee, strand, toeristenwalhala's, nowhere, bos volgden elkaar op. Toen ik door het bos gestuurd werd vroeg ik me af hoe dat zit met de rest van de wereld, maar mij lukt het écht niet om over zand te fietsen.

Eindhalte voor vandaag: Hechthausen also known as the middle of nowhere. Hier hebben ze alleen een overprised hotel en een supergoed staekhouse. Want plots besefte ik dat ik in de flow van de dag gewoon ben vergeten ... te eten.

Dag 12: niets

vandaag
deed
ik
niets
(noemenswaardig)

Dag 11: droom-snel-weg

Vandaag fietsen van haven naar haven, 116km, geen zon, maar ook geen regen. Afwisseld tegen- of zijwind.

Veel langs de metershoge dijk, verstand op nul en wat wegdromen. Want dromen, daar ben ik nu eenmaal goed in. Dan droom ik weg over alles wat mij bezighoudt, van de grote levensvragen tot futiliteiten.

Over hoe het zou zijn als ik een man was en zonder gêne overal kon wildplassen, en niet uren hoefde te wachten tot een beschut plekje mijn pad kruist. Maar niet echt, want vooralsnog vind ik het fijn om een meisje te zijn :-) .

Of over wat ik gisteren zag op straat, een meisje dat riep "ik heb geen broek aan" welja, dat was niet echt wat ze zei, denk ik toch, maar het was toch wat ik begreep uit het Duitse geroep.

En aan het mogelijke verhaal achter het taffereel gisteren, toen stonden een groepje mensen aan een huis rond een hoop gebroken servies, een pintje te drinken. Zou het een trouwfeest zijn waar het kapotsmijten van servies een traditie is? Of zijn dat de helpers bij een verhuis en liet iemand de doos servies per ongeluk vallen en drinken ze nu het klassieke verhuispintje samen? Of een ruzie waarbij man/vrouw samen met het servies buitengesmeten werd en zijn de mensen errond gewoon ramptoeristen?

Na zo'n 70 kilometer zag ik het even allemaal niet meer zitten. Niets wilde nog mee, alles deed pijn, de wind bleef maar gaan. En ja, een beetje eenzaamheid overviel me. Aan een slakkengang bleef ik toch maar verder gaan. Hoe dan ook moest ik toch vooruit. Toen werd ik verrast met een leuk smsje over mijn avontuur. Op mijn hostel kreeg ik ook opnieuw een kaartje, ondertussen al het zesde kaartje dat ik kreeg, superleuk! En ja, het helpt!

Morgen een dagje rust, en laat ik dat deze keer wat letterlijk nemen.

Dag 10: halfvol

Vandaag geen noordzeeroute, maar de kortste weg van Weener naar Wilhelmshaven. Via de noordzeeroute is dit 240 km, rechtstreeks 70. Gewapend met een googlemapsplannetje en een wegenkaart begon ik eraan na het afscheid van de lieve gastvrouw (ook het laatste adres van "vrienden op de fiets"). Ze wist me nog een mooiere route te zeggen voor het eerste deel, richting Leer. De uitgestippelde route ging voornamelijk langs drukke autobanen. Die probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden door van dorp naar dorp te gaan via alternatieve fietsroutes die zijn aangeduid. Spannend wel, maar het lukte perfect :-). Op 5 km van mijn eindbestemming werd ik langs het water gestuurd waar een pad liep. Liep dus. Het pad was duidelijk al jaren niet meer gebruikt, laat staan eens onderhouden.

Op mijn hostel aangekomen zat ik nog barstensvol energie. Ik zit dan ook ongeveer op de helft van het aantal kilometers: 681 gedaan, 683 to go!

Een wandelingetje in de stad, op zoek naar, euhm, tjah, naar wat eigenlijk? Een tourtje door de haven? Een leuk caffétje? Jammer genoeg behoorden beiden niet tot de mogelijkheden hier. Het havengebied was helemaal afgesloten, ik kreeg alleen een blik vanuit de verte. Een leuke bar om mijn halfweg te vieren was hier onvindbaar. Dan maar een geīmproviseerd feestje in m'n hoofd!

Dag 9: een droogje en een natje

Vandaag stond er slechts 65 km op de planning, de kortste etappe van mijn reis. Op een verdwaalde regendruppel na bleef het droog. De zon twijfelde een beetje: afwisseld blote armen/lekker ingeduffeld dus. De tocht ging van zitbank naar zitbank, elk mooi plekje werd benut!

In Duitsland aangekomen was ik een beetje in de war: moet ik hier nu óp het voetpad fietsen? En de route is wel aangeduid, maar niet overal. Dat loopt wel los, morgen ben ik helemaal klaar om Duitsland te verkennen.

En je raadt nooit hoe blij ik was als de gastvrouw zei: in de badkamer heb ik geen douche, alleen een ligbad, ik hoop dat je dat niet erg vindt? :-)

Dag 8: byebye Nederland(s)

Vandaag een dagje "rust" in Groningen, morgen verlaat ik Nederland na 55 km en waag ik me aan landen waarvan ik de taal niet begrijp. Spannend! In Spanje kon ik vorig jaar ook mijn plan wel trekken, dus ik heb er op zich geen schrik van.

Met mijn enorme fietstassen word ik snel aangesproken en gevraagd naar waar de reis heen gaat. Het praatje dat dan volgt is eigenlijk altijd heel tof en geven me weer wat energie. De winnaars van de week zijn:
- In de categorie meest gekregen vraag: "hoe kom je nou op dat idee?" (En dan volgt er wat gebloos, schouderophalingen, "kweetni", "zomaar" enzo :-) ).
- In de categorie weergerelateerd: "dankjewel om het slechte weer uit België mee te nemen, gisteren scheen de zon hier nog hoor".
- In de categorie gefluister in de verte: "welk dialect spreekt dat meisje? Dat is Belgisch".
- De hoofdprijs gaat naar: "dan zeggen jullie Belgen dat wij Nederlanders gek zijn! Je bent hartstikke gek man!"
- waren ook genomineerd: "en dat doe je heeeeeelemaal in je eentje?" ; "wel moedig hoor!" ; "zo! ik wens je veel sterkte"

Dag 7: waterlek

Ik hoopte na 2 dagen regen op een droog dagje. Pechpechpech! Nog maar mijn tassen op de fiets aan t zetten, en het begon al te miezeren. Een half uurtje later werd dat miezeren echt een gigantische plensbui. Af en toe eens 5  a 10 minuutjes droog, om dan weer van vooraf aan te beginnen. Telkens als er schuilopportuniteiten waren (bushokjes meestal) was het even opgeklaard.

Vandaag ontdekte ik dat behalve mijn fietstassen niets waterdicht is, nee, zelfs mijn regenjas, de beschermhoes voor mijn rugzak, de stuurtas en het plastiek hoesje voor mijn kaartmateriaal. All Stars waren ook geen goed idee, maar dat had ik kunnen weten. Zelfs mijn regenbroek begaf het in de laatste 10km. Tjah, alles heeft zijn grenzen.

In mijn hostel in Groningen was ik als een verzopen soepkieken zo blij dat deze 71 km erop zat. Daar kreeg ik een super hartelijk ontvangst. Ik kon mijn fiets veilig stallen, kreeg hulp bij het dragen van mijn zakken en als ik vroeg waar de dichtstbijzijnde wasserrette was, wilden ze mijn was wel eens vlug in hun wasmachine doen. Betalen? Niet nodig, t is zondag voor iedereen! Netjes opgeplooid enal! En dat voor de helft van de prijs van het hostel in haarlem, zo zie je maar, duurder is niet altijd beter :-) .

Dag 6: over-eten

Een groot voordeel aan fietsen is: koolhydraten! Mijn guilty pleasure is namelijk: boterhammetjes! Met lekkere belegjes, uiteraard! Na een stevig ontbijt doe ik s middags meestal een picknick met, jawel: boterhammekes. Of pistolleetjes. Of sandwiches. Of stokbrood. Of ciabatta. Mmmm het geluk zit in kleine dingen!! Winkelen met 4 grote tassen is niet zo evident, maar het went (een nadeel aan alleen fietsreizen: je kan niet gewoon alles op de fiets laten en iemand die bij de fietsen blijft).

Vandaag gans de dag regen (en niet zo miezeren, maar echt met bakken uit de lucht), damn, geen boterhammekespicknick vandaag! Nochtans had ik het echt verdiend want ik had de afsluitdijk richting friesland van 32km lang in 1,5 uur gefietst, in de gietende regen - met zijwind, gelukkig geen tegenwind!

86 km later kwam ik doorweekt aan in het gastadres in leeuwarden. Een jong gezin met 3 kindjes. Ze hadden gevraagd of ik wilde mee eten, en ik was zo blij dat ik daar ja op heb gezegd! Na een weekje geimproviseerd avondeten en lowbudget-italianen een echte homecooked maaltijd. Er stond vanalles op tafel: een currygerechtje met rijst, noedels, artichoc, kaasommelet, witte bonen, ... feest! een sporter moet goed eten, toch? :-)

Na een leuke babbel over alle steden waar het koppel al gewoond heeft en over hoe dat nu ook alweer zit met vlaanderen en walonië, nog even in sneltempo de stad verkennen.

Dag 5: soundtrack

Jimmy de eenzame fietser gaat pas slapen als hij alle sterren heeft geteld. Zo roei ik de nacht door, maar als het regent, dan neem ik de trein. Dan eet ik alleen nog chocolade, en we smelten de paashaas, want ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, dat ze de mooiste is! I'm on a highway to hell! halleluja ... I'm up all night to get lucky! Dance me to the end of love at the pin up club. Thunderstrucks are ment to fly-y-y. En als ze lacht, geef me dan alsjeblief een spuitje, voordat de bom valt. 1 2 3 4 5 6 7, zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer 96 kilometer!

Dag 4: leesvoer

Van pijn in de benen ben ik tot nu toe gelukkig gespaard. Zadelpijn en een vermoeide kop zijn wel mijn deel.

De regen valt hier met bakken uit de lucht. De weersvoorspellingen beloven mij de komende dagen regen en veel wind. aiai.

Dan maar een dagje chillen. Natuurlijk ben ik mijn leesvoer thuis vergeten (en khad nog wel speciaal een aantal dwarsliggers gekocht) maar in de albert heyn nog snel een boekje  gekocht. Opnieuw in het hostel giechelden de receptionistes me al tegemoet: jij bent jana toch he? We hebben een kaartje voor je!

Dag 3: moet er nog zand zijn?

Het vertrek richting haarlem begon moeizaam. Nochtans moest ik vandaag maar 70 kilometer fietsen, niets in vergelijking met gisteren. Toch voelde ik bij elke trap mijn zware fiets en de vermoeidheid toeslaan. Ook de zware regen beloofde niet veel goeds voor vandaag.

18 kilometer, anderhalf uur later kwam ik bij de duinen aan. Daar was, op een enkeling met een hond na, niemand te bespeuren. De regen verdween en na een 2de ontbijtje opnieuw aanzetten en gaaaan! Voor ik het wist was ik in katwijk aan zee. Daarna opnieuw de duinen in, de wind kon mij niets maken! Moet er nog zand zijn?

Dag 2: Heenweg

Vandaag stonden heel wat eilandjes op de planning die met elkaar verbonden zijn met bruggen. Het langste onafgebroken stuk is 10km. "Alsanrechtendeure" dus. Snelheid halen, mede dankzij de acdc's en bart petersen van deze wereld. Na een uurtje fietsen voelde ik de zware fietszakken niet meer en zoemde ik overal door. Dit in tegenstelling de duinen die ik daarna te verwerken kreeg. De ene helling na de andere, telkens aangekondigd met borden "10%" en "valgevaar, stuifzand!".

Ik beloofde mezelf om bij de eerstvolgende horecagelegenheid halt te houden. De weinige caffeetjes die er waren, waren gesloten. Dan maar een supermarktje zoeken in het dorpje "Rockanje", want het was al ruim na middaguur.

Daarna door havengebied richting veerpont. Havens vind ik altijd zo speciaal. De gigantische containerschepen, de fabrieken met felgekleurde buizen waar allerlei chemie in schuilt, de aanmanende borden "verboden te betreden!"  "Foei foei foei!", de stilte middenin al die bedrijvigheid, ...

Eens "Hoek van holland" bereikt zakte de moed me even in de schoenen. Nog een dikke 20km te gaan. Toen ik het dorpje "Heenweg" passeerde moest ik toch even glimlachen.

Aangekomen, ergens tussen delft en den haag, zoek ik de dichtstbijzijnde eetgelegenheid. Ik was echt overal blij mee geweest, maar het bleek een supergezellig bistrootje te zijn! Welverdiend, na 126km te fietsen vandaag, al zeg ik het zelf. En dan kan ik ondertussen ook mijn blogje schrijven :-) .

Dag 1: bevrijdingsdag

Toen ik zondag nog vlug even de weersverwachtingen voor nederland bekeek zag ik al "en op bevrijdingsdag schijnt de zon". Blijkt 5 mei bevrijdingsdag van WOII te zijn voor de nederlanders. Niet dat enige vergelijking verder steek houdt, maar hoe symbolisch kan dit zijn!

Na een moeizame start (achterband nog snel vervangen lukt niet, dan maar niet, kilometerteller wil niet werken, dan maar niet, wegens last minute inpakken natuurlijk vanalles vergeten, zonnecreme, sjaaltje, zonnebril, ... ) en nog even wennen aan een veel te zware fiets, bereikte ik tegen 10uur lembeke, waar een sympathieke senior mij nariep: "amai, waar gaat die fiets met da meiske naartoe?". Toen ik mijn eindbestemming zei, keek hij me aan alsof ik dat ter plekke verzon. Om het wat bevattelijker te maken, voegde ik er maar aan toe "maar eerst ga ik naar breskens". "Ja goddomme, das ver zenne. Maja, gij hebt gij gene man heel zekerst. Ja, ge zijt nog jong eh, de tijden zijn veranderd, ja goddomme.".

Rond het middaguur stak ik de nederlandse grens over. Yes, nu voelde ik het, bevrijdingsdag. Via het veer in breskens naar vlissingen, waar een festival bezig was. Jammergenoeg was er met mijn fiets geen doorkomen aan, anders had ik wel iets meegepikt. Omrijden dan maar. De verdere route ging zo goed als volledig op de dijk en door de duinen. Dat in een brandende zon, gelukkig had ik ondertussen zonnecreme gekocht. Met 98km (niet op de teller, want die werkt dus niet) in de benen kwam ik op mijn eerste logeeradres in het mythisch klinkend dorpje "vrouwenpolder". De verrassing was groot toen de sympatjieke dame des huizes mij mijn slaapplaats liet zien: een stacaravan!

Zalig begin!

één groot avontuur!

Nog een kleine week, en weg ben ik! Wat begon met een vaag plan en goesting om de wereld te ontdekken, gaat binnenkort helemaal beginnen. Het is met voorsprong de spannendste onderneming van mijn leven. Tot nu toe.

Maandag vertrek ik. Met mijn stadsfietsje ga ik riching Kopenhagen, waar ik de boot naar Oslo neem en via Göteborg keer ik terug naar Gent met een vrachtschip van Volvo. Vijf volle weken.

Nu staat er mij nog een kleine week te wachten waarin, zo lijkt het toch, het meeste nog moet gebeuren. Nog niet alle routes zijn uitgestippeld, nog hier en daar een slaapplaats scoren, sommige gastadressen moeten nog wat info krijgen, ik wacht nog in spanning op de vaaruren van het vrachtschip, ...

Een blog leek me ideaal om te sharen wat er te delen valt en te liken wat leuk is.